Saf şiir anlayışını benimseyen sanatçılar, Cumhuriyet döneminde Beş Hece ile Garip akımları arasındaki nesli oluşturan Ahmet Hamdi Tanpınar, Cahit Sıtkı Tarancı, Ahmet Muhip Dıranas, Behçet Necatigil, Asaf Halet Çelebi, Necip Fazıl Kısakürek, Özdemir Asaf, Fazıl Hüsnü Dağlarca gibi isimlerdir. Bu sanatçılar şu özelliklere sahip olmuşlardır:

• Estetik Zevk: Şiirin asıl amacının estetik zevk vermek olduğunu savunmuşlardır.
• Özgün İnce ve Mecaz Düzeni: Kendilerine özgü özel bir ince ve mecaz düzeni oluşturmuşlardır.
• Açık ve Anlaşılır Dil: Sade, açık ve anlaşılır bir dil kullanmışlardır.
• Kişisel ve Düşsel Yön: Her türlü eğilimin dışında kalıp kişisel şiirler yazmaya yönelmişlerdir. Düşsel, hayali ve bireysel yönler ön plandadır.
• Didaktik Bilgiden Uzak Durma: Didaktik bilgiden uzak durmuşlardır.
• Duygusal Derinlik: Anlaşılmak için değil, duyulmak ve hissedilmek için şiir yazmışlardır.
• Biçim Endişesi: Biçim endişesini öne çıkarmışlardır.
• Temalar ve Etkilendikleri Sanatçılar: Gizemsellik, simgecilik, kişisellik, ruh, ölüm, masal rüya temalarını yoğunca işlemişler ve özellikle Baudelaire, Mallarmé, Rimbaud gibi sembolizmin öncülerinden etkilenmişlerdir.
• Şuur ve Zekâ: Şiirlerini zekâ ve şuurun disiplini ile bütünleştirerek yazmışlardır.
• Ölçü ve Nazım Şekli: Hece ölçüsünü kullanmışlar, aynı zamanda serbest nazımla da şiirler yazmışlardır.

Saf şiir anlayışının temsilcileri olarak, bu sanatçılar öz şiir anlayışını benimseyerek önemli eserlere imza atmışlardır.