Hikayenin Tarihsel Gelişimi

Hikayenin tarihsel gelişimi oldukça zengin bir geçmişe sahiptir. İtalyan yazar Boccacio, bugünkü anlamda hikayenin edebi kimliğini kazanmasına katkıda bulunan ilk sanatçı olarak kabul edilir. 16. yüzyılda yazdığı “Decameron” adlı eseri, hikayenin ilk örneğini sunarak bu türün literatürdeki yerini aldı.

Türk edebiyatında ise ilk edebi ürün olarak destanlar ortaya çıktı. Ardından masallar ve halk hikayeleri bu gelişimi takip etti. Tanzimat Dönemi’nde ise devletin başlattığı Batılılaşma hareketi, birey ve toplum düzeyinde hayat anlayışında ve dünya görüşünde önemli değişikliklere yol açtı. Batı dilleri, özellikle de Fransızca, öğrenimi arttıkça aydınlar Batılı roman ve hikayelerle tanıştı.

Türk edebiyatındaki Batılı anlamdaki ilk öyküler Tanzimat Dönemi’nde 1870’lerden sonra yazıldı. Ahmet Mithat Efendi, “Letaif-i Rivayat” (1880-1890) adlı eseriyle bu alandaki ilk öykü örneğini verdi. Türk öykücülüğünü yetkinliğe kavuşturan yazar ise Halit Ziya Uşaklıgil oldu. II. Meşrutiyet’in ilanından sonra gelişen yeni edebiyat akımıyla birlikte Ömer Seyfettin, Türk öykücülüğünde yeni bir çığır açtı.

Cumhuriyet Dönemi’nde ise Sait Faik Abasıyanık, alışılmışın dışında bir öykü dünyası kurarak Türk hikayeciliğine önemli katkılarda bulundu. Hikaye, zaman içinde farklı dönemlerde farklı yazarlar tarafından zenginleşerek günümüze kadar gelmiştir.