Serveti Fünun Döneminde Roman
Servet-i Fünun Dönemi’nde romanlar, genellikle karamsar bir bakış açısıyla yazılmıştır. Eserler çoğunlukla kötü sonla biter ve bu durum, yazarların etkilendiği Fransız edebiyatından ve dönemin siyasal durumundan kaynaklanır. Romancılar, Tanzimatçılardan farklı olarak sosyal konular yerine bireysel konuları işlemiştir. Mekan olarak genellikle İstanbul tercih edilmiş ve kahramanlar genellikle aydın kesimden seçilmiştir.
Bu dönem romancıları, çağlarını okuyucularına nasihat vermeye veya yönlendirmeye çalışmadan, tarafsız bir şekilde olayları ve kahramanları anlatmayı tercih etmişlerdir. Türkçenin kurallarına ve söz dizinine uymayıp yeni anlatım olanakları arayarak şiirde olduğu gibi ağır bir dil kullanmışlardır.
Servet-i Fünun yazarları, Fransız yazarların etkisiyle realist ve natüralist roman anlayışını benimsemişlerdir. Realist romanlar olayları ve kişileri gerçekçi bir şekilde anlatırken, natüralistler daha bilimsel bir yaklaşımla toplumu bir laboratuvar gibi düşünerek eserlerini yazmışlardır.
Servet-i Fünun Dönemi’nde yazılan bazı romanlar şunlardır:
- Halit Ziya Uşaklıgil: Aşk-ı Memnu, Mai ve Siyah, Kırık Hayatlar, Nemide.
- Mehmet Rauf: Eylül, Bir Aşkın Tarihi, Ferdâ-yı Gâram.
- Hüseyin Cahit Yalçın: Nadide, Hayal İçinde.
- Ahmet Hikmet Müftüoğlu: Gönül Hanım.
- Safveti Ziya: Salon Köşelerinde.
Bu romanlar, dönemin özelliklerine uygun olarak yazılmış ve realist ve natüralist yaklaşımları içermiştir. Romancılar, gerçekçi bir üslup kullanarak olayları ve kişileri objektif bir şekilde tasvir etmeye çalışmışlardır.