Milli Edebiyat Dönemi, Türk edebiyatında 1911-1923 yılları arasını kapsayan bir dönemdir. Bu dönemde şiirde çeşitli değişiklikler ve vurgular görülmüştür:

• Toplum İçin Sanat Anlayışı: Sanatın toplum için bir araç olduğu fikri benimsenmiş, sanat sanat içindir anlayışına karşı çıkılmıştır. Şairler, eserlerinde halkın anlayabileceği sade bir dil kullanmaya özen göstermişlerdir.
• İstanbul Türkçesi ve Halk Şiiri Etkisi: Yazı dili olarak İstanbul Türkçesi esas alınmış, halkın anadiliyle daha fazla bağ kurmak adına Halk Şiiri’nin nazım biçimleri tercih edilmiştir.
• Ölçü ve Dil: Aruz ölçüsü terk edilmiş, hece ölçüsü benimsenmiştir. Bu, şairlerin daha rahat ve sade bir dil kullanmalarına olanak tanımıştır.
• Milli Konular ve Tarih: Şiirlerde milli kaynaklara yönelim artmış, milli tarih, halkın yaşamı ve ülkenin durumu sıkça işlenmiştir. Şairler, eserlerinde milli değerlere vurgu yaparak toplumu bilinçlendirmeye çalışmışlardır.
• Fikir Ağırlığı: Şiirlerde hissiyatın ötesinde fikir ağırlığı ön plana çıkmıştır. Şairler, eserlerinde genellikle belirli bir fikir veya düşünceyi ifade etmeye çalışmışlardır.
• Sade ve Anlaşılır İfade: Önceki dönemlerdeki imgesel anlatım yerine, daha sade ve anlaşılır bir dil benimsenmiştir. Şiirin biçiminden ziyade ifade ettiği anlama odaklanılmıştır.
• Beş Hececiler Grubu: Bu dönemin önemli şairleri arasında yer alan “Beş Hececiler” olarak bilinen şairler, sade bir dille, genellikle hece ölçüsüyle milli bir hisle şiirlerini kaleme almışlardır.

Milli Edebiyat Dönemi şairleri arasında Mehmed Emin Yurdakul, Ziya Gökalp, Ali Canip Yöntem, Yahya Kemal Beyatlı, Yusuf Ziya Ortaç gibi isimler öne çıkmıştır.